Terk edilmiş köhne bir evim ben.
Etrafımı saran sarmaşıklar mı yoksa bu insanlar
Çok şey istemiyorum;
Kırık camlarımdan içime sızan güneşim ol.
Yoksun şimdi, soğuk ve karanlığım, üşüyorum.
Beni saymaktan usandığım günlerde,
Yağmurların ıslatmasına izin verme.
İzin verme göz yaşlarımın sel sularına karışmasına.
Eğer hala ayaktaysam şu an,
Bil ki umutlarımdır zeminim.
Haydi güneşim ol ısıt beni
Kalmasın karanlık tek noktam.
Doludur içimi baştan başa senle.
Kayıt Tarihi : 13.9.2000 15:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!