Yalnız Şiiri - Faruk Tekin

Bir kuzey pencerem var,
Eski bir saray avlusunda.
Sağımda kadersiz Suzan,
Solumda yaşlıca çığlık.
Ben tazeden badem ağacı.
Göğsüm üzerinde durur haince sancı.
Vakitsiz yalancı baharlardan kalma.
Ne zaman doğduğumu bilmem,
Yangınıma bakarsan ağustos.
Tenim buğday kokar.
Belli harman çocuğuyum.
Gurbeti anlatma,
Anadolu trenlerinin vestiyeri beşiğim.
Beyaz kurdeleli öğretmen bebesiyim.
Çöz beni şair bozuntusu.
Dostluğun gibi,
Dizelerinde yavan.
Bir pembe hayal,
Bir yıldız kayan,
Var ile yok arasında sevdam.
Kendimi arıyorum,
Eski saray bahçesinde.
Tek kişiilik odam,sigaram,rüyam.
Tadına varamadığım
Masa üzerindeki soğumuş çayım.
Gurbeti anlamam alışkınım.
Hasret,kol kanat kırıklığı hiç değil.
Sonra Suzan´in ağıdı,
Şu yaşlı çığlık,
Yangınıma yanamamazlık.
Sabah olur hafifçe.
Çöker kabus gibi,
O berbatça yorgunluk.
Dışarıda hava soğuk.
Sokaklarda kalabalık bir yalnızlık.
Telefonlar sapık.
Gün gider yorgunca,
Baygın bir türkü çalar kendince.
Kulağım başka hasrette.
Anamın çorbası geçer aklımdan,sıcacık.
Yorgunca seslenirim uzaktan,
Anacığım,eline sağlık.
Pencerem kuzey,
Eski saray bahçesine bakar.
Dışarı mı,içerim mi ayaz?
Fark edemem.
Çöz beni şair bozuntusu!
Dostluğun gibi,
Dizelerinde yalan.