Yalnız Şiiri - Alaaddin Emre

bir zamanlar ne söz vardı
ne de sorgulanan gözler
şimdi uzuyor dönemeçler
gündüz yapılan gecekondular
yine gündüz yıkılıyor

güzelleşen yüzlerin kıyısında ayna
devriliyor kimsesizliğe ağaçlar
yaması yok sayfalarla sevişiyorum
menekşeler yanıyor güneşte susuz
gözüm gözüme karışıyor
kaybolmuşluk tadında kavuşmak
bir mektup
yahut
bir mendil ıslak
ötekini öldürmeden
caz kokulu konuşsak

sizce hayat neye adanmıştır