Yalınayak Yalnızlığım Şiiri - Sıtkı Özkaya

gözünü kapatınca rüzgar
ipimi bıraktı çocuklar
uçmak istiyorum bugün

simdi rengârenk bir uçurtmayım
güneşin saçaklarından kuyruk
kuşların saçlarından kanat yaptım
üşümezse renklerim gökyüzü benim

aralayıp kirpiklerini
mevsimine kavuşmuş rüzgar gibi seyreyle beni
tutuşup ay’la el ele
binip beyaz bir bulut katarına
galaksiden meşk
samanyolundan aşk
yıldızlardan şavk
düşüreceğim avuçlarınıza

ey benim düşlerimi ektiğim umut renkli gök tarlası
ve her dilde türkü söyleyebilen gökkuşağım
siz olmasanız o sonsuz mavilikte
alabildiğine özgür nasıl uçardım

yorulmuştum uykusuzdum
ipimi bıraktı çocuklarım
yalınayak yalnızlığım
bir umut
mavi bir gökyüzü kuşandım
vuruluncaya kadar gökyüzü benim
güvercinleri de ben beslerim..

Şubat/2014/Antalya
Sıtkı Özkaya