Yalınayak Sırtladım Dikenlerini Özlemin

yediveren güllerinden damladı
sızısı yüreğime
akıl almaz öykülerden
bir yenisi daha akıyor damarlarımda

lanetler dökülüyor bulutlardan
bastığım toprağıma
ılıman bir iklimden gelmiştim oysa ki
şimdi her yanım buzdağı

Nostradamus
bilemedi önümdeki belirsizliği
araya giren de yok
döndürmek için beni

yalınayak sırtladığım
yalnızlığımla yollarda
adını unutamadığım
ne çok yüz var çuvalımda
küçük bir keseden dökülüyor canhıraş inlemelerim

sabahların ıssızlığında
üşüyor duygularım
kırılıyor ıradıkça
tomurcuk dolu dallarım

en siliğinde rollerin
akıyor bir film/filmim

tenime sürülen kızılın yangını içimde/sana

lavanta kokusunu yitirmiş bir özlem
tüm silikliğiyle ellerimde
akşamdan kalma anıların dansı
vuruyor boşluğu ruhumda

dört dönüyor duvarlar karanlığımda
ıhlamur çayının kokusunda esiyor şiirler
miladi bir tarihin tekrarında geziniyor
kimsesizliğim

yalınayak sırtladım dikenlerini özlemin
sessizce yürüyorum…paramparça

26.04.2006