Yalınayak çocukluğum.

Gecesi olmayan bir çocuğun feryadı bu,
Bir garibin, bir fakirin, bir yetimin öyküsü,
Adına yokluk denilen illetin içinde yaşayanların
Ezilmiş, itilmiş, terk edilmiş çocukların sesi bu duyduğum.
Ne zaman bir çocuk görsem yalınayak,
Gözlerim çakılır yine alaca bir kış gününe
Bir ölüm soğukluğu kaplar bedenimi
Ne zaman bir çocuk görsem ayağı çıplak,
Böyle katı, böyle derinden yaralanırım
Ne zaman bir çocuk görsem kanadı kırık
Bedenini bırakıp geçmişime gider ruhum
Aklıma geldikçe yokluk içinde yaşadıklarım,
Sinsi bir karanlık çöker içime
Aydınlığı göremem bir süre, tıkanır her hücre
Ve açıp ellerimi yalvarmak istedikçe
Boğazıma düğümlenir her kelime..........