Yazmaktı içimdekileri dağıtmak için
Ve okumaktı insanları
İnce kalın fark etmeyen
Akıcı berrak bir şekilde
Bir roman bir şiir gibi
Kül tablasına esir kalmadan
bürünerek, bir seher vaktinde değil
ışıklar söndüğünde hasretin kamcısına kapılıp
düşünelim uzakdaki dostalrımızı
görmek olur mu gözler sonmeden?
bir tutam toprak mıdır? gozlerimi örten
bürünelim bir gece hasretin karanlık giysilerine
Kar yağıyordu susuzdu köpekler
Elleri titrekti baykuşların
Serçelerin içecek sigarası yoktu
Yalındı ayakları güvercinlerin
Odunları bitmişti ateş böceklerinin
Paltosu söküktü kedilerin
Susuz kalsin yureğim yangını sönmesin
Hep sözde kalsın aşklar yürekten olanlar acı çeksin
Kaldırmasın kirpiklerim buğulanan gözlerimden damlaları
Acı bana yaraşır mutluluk sana
Ben alışkınım mutsuzluğa
Bir şükür yeter bana
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!