Yalın Ayaklı Çocuk Şiiri - Serkan Güler

Oynuyordu çamurda bir çocuk.
Yedi ya da sekiz yaşlarında var, yoktu.
Yalınayak, ayakkabısı da yoktu ayağında.
Ama o oynuyordu.
Bir oyuncağı yoktu.
Abisi, ablası bile yoktu.
Hatta kardeşleri bile.
Ama o hala oynuyordu,
Çamurda yalınayak.

Üstü, başı yırtık mı ne?
Sesler gelmeye başladı pencerelerden.
Efe, Fatma, Emirhan, Ceren.
Kenarda kuru yerde oynayan çocuklar,
Birer, ikişer evlere doğru evlere gitmeye başladılar.
Çamurdaki çocuk, hala oynuyordu.
Yalınayak.
Giden çocuklardan birisi, onu eli ile göstererek;
Çok çamurlandı, annesi kızacak, zor temizlenir.
Birde dayak yer diye söylenmeye başladı.
Yalınayaklı olan çocuk, konuşmaları duyuyordu…

Yukarıya doğru şöyle bir baktı.
Yalınayaklarını suya vurarak.
Tamda hava kararıp, akşam kızıllığı başlamak üzereydi.
Giden çocuklara baktı, için için.
Gidecek bir evi yoktu.
Temizleyecek, kızacak hatta dövecekte olsa annesi yoktu.

Oturdu çamurun içine yalınayak.
Gözlerinden akan yaşları silmeye çalıştı.
O çamurlu elleri ile ağlaya ağlaya.
Bir yandan da bakıyordu, çamurlu yalınayaklarına…

09-11-2009 Beyas