Yalın Ayak Şiiri - Ahmet Naci Çoğaltay

Yalın Ayak..

aç kalıp,midemi hapsetmek
açlıktan ağlamak istıyorum
mideme kilidi vursunlar diyorum

yalın ayak buz kaplı kaldırımlara
basmak istıyorum
donarcasına ağlamak istıyorum

ben en güzel yemekleri yerken
birileri açlıktan ağlıyor ise
utanıyorum
utanıyorum bölesine yemeği
utanıyorum yakınımdaki komşumdan
uzaktaki afrikalı, somali, sorulmayan analardan ve yoksul çocuklardan

birileri sultan sofrasın da

ötekileri sultan sofrasının bir tas çorbasında
rüyalarına gelir çoğu vakit
mideleri acır çoğukez

bense utanmadan hergün yiyorum işte
yinede utanıyorum her gördüğümde
televizyon başında
ağlarım / gizliden gizliden

üzülmesinler diye
utanırım diye
anamdan,babamdan
ve de hanımdan

çocuklarım küçük daha
onlar gördüler ağladığımı
ben ise hiç utanmadım çocuklarımdan
öylece ağladım

ben en güzel giysileri giyerken
kışın en sıcak paltom varken
bir başkası paltosuz dolaşıyorsa cadde de

utanıyorum

üşümekten sümüğü ağzına akmış
titrek yüzlü çocuklardan
utanıyorum çocugunu okutamayan
üzüntüsünden başı ağarmış çaresiz babadan

yalın ayak çocuklarımı düşledim

çocuklarım acı çekiyor gibi baktım bi an
ve gözyaşlarım damla damla akmaya başladı

utanıyorum

elimden birşey gelmiyor

gökyüzüne döndüm
yalvardım allahıma
affet beni.