Yalım Şiiri - Enver Levent Batur

_ateş yaratır
yosunların üzerinde eriyen gün

ormanın gölgesinde kalır gurup
karanlığa yontukdüz kollarını uzattığında
nefretle beslenen günü ardına kırpıp
uzaklaşır yalnızlıklar ölüm mağaralarına

bağrı buza kesinceye kadar üstüne gelir bulutlar
kutbun baygın parlaklığı özentisinde kalan ay

affet atam

_eriyen ruhum sürgünde
kıpkızıl tükenen gençliğim güneşin üstüne konan hüzün

kin sazının her kirişinde öfke parlıyor
pul pul karanlık döken yıldızlar üzerine çaktığında
ışık huzmelerinde sapsarı aç bakışlar
titreyen söğüt dalları gibi kıpırtılı ağır ve hazin yalınkat füsun

köşeleri taştan odama çatırdayan yıldırım
ve kıyıma inanan bulutların yüreği kuşları almış akışına

_nereye varır bu koşturmaca
meraktan sordum pencereme kuyruğunu kamçı gibi vuran rüzgara

ötelerde bir yerlere giden başka bir hayatı yadsımadan
güne sararmış yamaçlarda kanat sesleri yankılanıp
apaçık sorulara yenilmiş dostlarım gibi
ay eriyor kentin üzerine karanfiller serperek

artık birbirine dost kuşaklar yetişsin
gök kapıyı çaldığında yer yarılmadan

boş bulunduk...