Bir avuç toprak, birazda suyum ben.
Neyimle övüneyim, işte buyum ben...
Yunus Emre
İki bardak çay, dört küp şeker çok mu gördün dünya?
Ödüyorum tatlı damlayı hicranlar içinde acı acı.
Derya Gözlüm; bu muydu baki kalan gerçek hülya?
Okyanuslara çağırıp, boğdun beni ateşle acı acı...
Yatıyorum bir gariban gibi buz adasında.
Ey benim kömür gözüm, yağmur gibi damlar kaybolup gidersin neden?
Yoksa o ateş saçan ahu gözler, külmü eyledi seni sevmeden?
Aç gözlerini aç senin gördüğün çöldeki seraptır artık derlen!
Aşikardır o yâr yeşermez, yoksa yılanmısın sen....
Gönül dediğin bir ömürdür
Ömür dediğin bir gönülde gömülüdür
Gömdüğün kişi ne dirilir ne ölür
Ölürse beden ölür, yaşayan ruhtur
Ruh ise uçmağa varınca gözükür...
Hülyalarımın tek meskeni,
Mechul adres, gülistan.
O zavallı can benim.
Garip kuş, gülzâr-ı gülistan...
Kör isen görürsün beni,
Senin aşkın kelebeğin ömrü kadardı.
Keşke ömrün kelebeğinki kadar olsaydı da,
Aşkın ebedi olsaydı...
Sen tuz ben denizdim.
Sen ellere karıştın,
Benide gittin ellere sebil ettin.
Namıma "Deniz" derlerdi,
Onuda zebil ettin.
Hayat veren idim,
Cânân; her şey düşlerde olacak değil ya,
Hiç mi görmedin bulutlar arasında uçan balık.
Mest eden o füsûn gözler bende olsaydı ya,
Deryalarda kuş olup, yüzerdin alık salık...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!