Yalanlara kandık. Şiiri - Orhan Korkmaz

Biri gözlerime baktı,
son bir defa.
Ellerimden kayıp gitti
kan gibi akan zaman.

Bir şehir yıkıldı içimde,
adı bile konmamış bir enkaz.
Sesler sustu, anılar küle döndü,
ve ben hâlâ oradayım—
ellerim kan, yüreğim kurşun.

Beni bırakma!
Diyemeden gittiniz.
Bir bakış, bir nefes, bir dua…
Belki bir şarkının içinde saklanır anılar,
belki bir ezgide yaşar kaybettiklerimiz.

Ama biz,
sevdasının arkasında duramayan korkaklara
sevdalandık.
Yalanlara kandık.
Son bir defa bile görmeyi hak etmeyenleri
çok sevdik be.

Şimdi gece uzun, sokaklar ıssız,
ve ben,
ellerini uzatmış, boşlukta bekleyen biri gibiyim.
Kimseye anlatamadığın bir acı gibi,
kimsenin bilmediği bir derinlik gibi,
orada öylece duruyorum.

Şimdi ne fark eder?
Son defa görmek mi daha zor,
yoksa bir daha göremeyeceğini bilmemek mi?

Biz hep bir şeyleri mahşere bıraktık,
isimlerini anmadık, anılardan kaçtık.
Ama bazı sevdalar,
toprağın altında bile yaşamaya devam eder.