Yalanlar Söyledim Kendime

Yalanlar söyledim kendime
İki üç yalana soğuttum yüreğimi
Demek ki yüreksiz bir şerefsizmişim ben
Hiçbir şeyi hak etmeyen
Bir getto sokağının kaldırım taşı
Kömür lekeli, pislik bir taşmışım meğerse
…
Ağlamıyorum yok
Ağlarsam acım azalır; pişmanlık komaz bağrıma
Bu sefer güleyim, evet
Sanki bir zafer kazanmışçasına güleyim
Buruk bir tutku yayayım benliğime
Sanki savaşta her şey mubahmış gibi düşleyim hayallerimi
Ama yok
Ne düşleyecek bir hayal
Ne de gülecek bir zafer yok tarihimde
…
Derin bir iç çekerim şiir yazarken
Hatta yazarken de her iç çekişime üç noktalı bir hane bırakırım
Bazen iç çekişlerim yolcuları bunalmış bir otobüsün kurtarıcısı olur
Bazense bir idam mahkumunun son nefesleri
Son nefesleri olur ki…
Ah…
Ölmesini istemediğim aşklarıma bir ağıttır bu

İşte ben
Mevlüt Muhammet Özcan
Şu aşksız ve paramparça dünyada
Hem paramparça hem aşksızım