Yalanın Rengi Olmaz Şiiri - Eylül Gökdemir

Bir yer var biliyorum
Kırılma noktası dedikleri
Ya da
Adına her ne denirse densin
Cinnet nöbetlerinin son bulduğu
Ve
Tüm sözlerin namluya sürülüp
Tetiğe basıldığı bir yer işte
Cümlelerin heykel misali devrilip
Kelimelerin dilimlendiği
Mayın tarlasını andırırcasına
Sınırlara serilmiş bir yer

Bir zamanlar
Yanıbaşımızda çağlayan bir ırmağın
Mecrasının değiştiğini görmeye
Kıyısında coşan asi bir maralın
Coşkusunu söndürmeye
Kuşların şen kahkahalarını
Sindirmeye benziyor belki de
Kim bilir…

Orada
Bir çocuk vardı uzakta
Ve
O çocuk bizim çocuğumuz derdik
Yanına gitmediğimiz
Saçlarını okşayıp
Tozdan kirlenmiş yanaklarından
Sevgiyle öpmediğimiz
Hangi çocuk bizim olabilirdi ki?

Dokunmaya korktuğumuz
Derinlerine inemediğimiz
Hangi yürek bizim diyebilirdik?
Güven duygusunu taze bir fidanken
Acımasızca yerinden söktüğümüz
Ve
Seni kırmak istemediğim
Üzülürsün diye söylemedim dediğimiz
Hangi yalana giydirebilirdik
O pembe elbiseyi
Bile bile…

Oysa
İçerlerde bir yerlerde
Bilirdik ki
Yalanın rengi olmazdı.

Senin dinlemediğin
Benimse söylemediğim
Ne çok şey vardı aslında
Zamanın burgacında kaybolan
Ve
Bir daha
Asla geri getiremeyeceğimiz.

Eylül GÖKDEMİR/Asimaral...18.04.2010