Yalanı Yok Şiiri - Celal Hikmet

yalan yok
deliler gibi sevdim seni varlığın beyaz ateşinde
karanlıkta çırpınan mum ışığı gibi titriyordu yüreğim
yalan yok
hala seviyorum seni
bitmek tükenmek bilmiyor göğsümü çatlatan acının sancısı
ağlama diyorum gözlerime
gidenler dönmeyecekler diyorum
dinletemiyorum
yalan yok
beynimi titretiyor yokluğunda dinlediğim her şarkı
karanfil dalından süzülen her yağmur damlası
geceleyin uluyan köpek seslerine karışıp
kanatıyor alnımın bıçak yarasını
yalan yok
ürperiyor rüyalarımdan kalkan güvecinler adın her anıldığında
dağlardan kurşun sesleri geliyor
vuruluyor sevdam gökyüzünün koynunda
yalan yok

ey deli sevdamın huysuz kısrağı
ey kabaran yangınımın sönmez koru
ey yokluğunda binlerce kez öldüğüm
yık gel artık yokluğun zındanlarını
kopar al beni yüreğimin etinden
hasretin sancısı yedi bitirdi beni
yalan yok
deliler gibi özledim seni
ateşler yaktım yokluğunda
küllerini savurdum gözlerinle yaktığın her yerde
güneşler topladım
türküler söyledim
halaylar çektim
yalan yok
sen yokken de sevdim seni gülüm
varlığında anlamlanan yalanlar söyledim kendime
sen varmışsın gibi avuttum kendimi
dişlerinden kan damlıyordu kuduz kalbimin
yalan yok
yokluğunda acıdan yedim bitirdim gözbebeklerimi
savaştım gecenin karanlığında gölgelerle
aldattım sensizliğin çıldırtan karanlığını

yalan yok
karanlıkta da kovaladım gölgeni
aldırmadım arkamdan bağıranlara
aldırmadım gökyüzünün dökülmesine ilmek ilmek
ve söndürülmesine dağlarda yankılanan türkülerin
yalan yok

ey geceler boyu hasretiyle seviştiğim
ey kırılan kalemimin idamı
ey gül yanakları hicran kokan sevdiğim
gel atrık kül olan bağrımın virane çölüne
gel de gör sevdanın eserini

ey ak elleri kına kokan
ey perçemine yangın çökmüş
ey mavi gözlerine güneş düşmüş sevdiğim
kurtar beni hasretin koynundan
yalan yok
ne kadar kaçsam da ellerinden
ne kadar inkâ etsem de kalbimden akan kanı
ölesiye yaşattım sevdanı