Yalandan Kim Ölmüş? Şiiri - Zafer Kılıç 2

Yalan söyler insan insana,
tekrarladıkça inanır ezelden sonsuza.
En inandırıcı yalan
en kutsal olanıdır ve
tarihin ilk yalanı
en kuyruklusudur aynı zamanda;
çünkü yoksa cezalandıracak kimse
tanrı da yalan söyler aziz Romalılara.

Demokrasi koca bir yalandır
ahir zamanlarda:
Gazze, Cizre, Mogadişu ve
abluka altında Amerikan rüyası,
hem iyi gün dilekleri,
penguen medyası
kuşatılmış tüm doğrular,
halkların kardeşliğine dair sloganlar,
hem de ar damarı şişirilmiş stratejik yalanlar;
enkaz-ı ahlaktan geriye kalanlar.

Annem Allah'a da inanırdı, yalana da.
Bir modern tıbba inanmadı,
bir de adam olacağıma.
Yalandan kim ölmüştü ki yoğun bakımda?
Bir küçük çocuktum eteğinin arkasında,
Postmodern travmalarla güçlendirilmiş
tahrip gücü yüksek
bir mülteciydim cenaze arabasında.
Büyüyünce adam olacaktım güya,
tuttum komünist oldum sonra.
Çünkü eğer inandırılmışsa kadere insan
fetişistler tarafından,
nasılsa cennet hep ayaklar altında.

Üst akıl, emperyalizm, polütbiro
başlar sabah ezanıyla bombardıman.
Yalan, yalan terörizm yalan
Allah, demokrasi, Mogadişu
ayaklar baş olsun diye işte ne varsa,
başlar kaldığı yerden mücadele;
isyan, devrim, özgürlük,
anne, ayak, fetiş,
yetiş ya Ali yetiş! ...
Kahrolsun Siyonizm, Antisemitizm,
annesizm ve bilumumizm.
Vakitsiz öten horozum
yalanlara avutamadığınız,
bir küçük çocuğum hala
masallarla uyutamadığınız.