Yalandan gurbet Şiiri - Habil Karabayır

benimkisi;
saf olduğu kadar,
biraz şeytan ayarında bir ruhun,
iltica ettiği bir bedende geçen,
kısacık bir ömrün,
senaryo edilen sahte ayrılıkları..
akıtılan sahte gözyaşları,
sahte hasretlenmeler..
hasreti hep filmlerde yaşarmışım oysa
o da ekrandaki -son- yazısına kadarmış..
ağlamaklı akşamlar;
bir radyonun cızırtısından ibaretmiş..
ve bulgur pilavı kokusuyla giderilen anne kokusu;
birazda bulgurun tavıyla ilgiliymiş..
zor değil baba!
zaten alışkındım ya suskun akşamlara,
suskunluğunla,
sensiz suskun şimdi akşamlar sadece...
alışamayacağımı sandığım olanlar,
aslında hep var olanlarmış.
yalnız hissetiğin kadar yalnızsın ya ahalide,
öyle..
hep varmış sahteliği bakışların...
zor değil baba!
alıştım akşam sefalarının yokluğuna,
çocukluğumun dondurmaları da yok ki zaten...
hasrete değer ne fiko var, ne susam sokağı..
sevdiğim kızların masum yüzleri;
altında kalmış, boyalı güzellemelerin..
zor değilmiş baba!
evden uzak olmak;
arada boğaza dolanan adi bir yumruymuş...