Bana ayrıldık dediğinde üzgün değildin. Bambaşka bir tebessüm vardı yüzünde.
Ayrılıktan bahsetmiştin….
Kaldı ki, bundan birkaç ay önce ayrılıktan bahsetsek suratını asardın. Bir korku sarardı içini,bir başka sarılırdın bana. Neydi seni ayrılığa iten? Sevgi dedin taptım!!! Aşk dedin kara sevdayı yaşattım. Mutluluk dedin,bulutların üzerinde dolaştırdım. Ama sen Layık olamadın buna…
Pes etmeyeceğim. Ömür boyu seninle olacağım, dünyadaki hiçbir kuvvet seni benden ayıramaz diyordun. Değil söz vermek yeminler ediyordun… Nerede şimdi o yeminler… sen bilmiyorsan ben söyleyeyim. Şimdi başka kollardasın, başkasının ellerini tutuyorsun. Ve onun göğsünde yatarken bu yeminleri ona ediyorsun. Kısacası sen yine yalan söylüyorsun…
Sen benim için kanatsız bir melek,
Sen benim için kundakta bir bebek,
Sen benim için bir güneştin sensiz gecelerimi aydınlatan.
Ama şimdi küçük bir yıldızın saçtığı ışık kadar bile değerin yok.
Kimseyi ısıtamıyor, kimseye ışık saçamıyorsun. Kaybettin!!! Hayatın boyunca da kaybedeceksin. Ve bir gün gelecek tamamen söndüğünde tekrar parlamak için bir kaynak arayacaksın. Ama o kaynağın sadece benim yüreğim olduğunu asla bilmeyeceksin.
Kayıt Tarihi : 15.5.2019 11:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!