Yalancı Sevda Şiiri - Muzaffer Şanver

Bir bahar günüydü erkenden açtım,
Kelebek misali rengârenk uçtum,
Sevenin yüzüne gülücük saçtım,
Ana kucağında biter giderim.

Âşık olduğum bir kaşı karaydı,
Yağmurlar getiren sessiz boraydı,
Gurbetin çilesi tende yaraydı,
Derdimi ummana döker giderim.

Ben insanım dedim girdim sıraya.
Deryada boğuldum vurdum karaya.
Gönlümde açılan gizli yaraya,
Tuz ile biberi eker giderim.

Arif olan anlar sinemi serdim,
Hatada noksanda kendimi yerdim,
Çilede yetildim başaklar verdim,
Mecnun olur çölde yiter giderim.

Söylediğin her söz yeminin olsun.
Sözünün eri ol, nihayet kulsun.
İhtirasın gülü sararıp solsun,
Dallanan kinimi söker giderim.

Koymuşum canımı dostun uğruna.
Katlanırım kâr ve zararına
Adandığım şu toplumun bağrına,
İlmin bayrağını diker giderim.

Emanetçi bize konuk olmadan,
Varlığına kani geldim yılmadan,
Mevsimler dolanıp kışa gelmeden,
O, ulu mürşide yeter giderim.

Gecenin kaygısı sabaha dindi.
Dünyayı tutanlar deliğe sindi.
Bütün ahbaplara elveda şimdi.
İpince bir tütün tüter giderim.

Rabb’im mahcup etme, eğme dalımı,
Girdaba düşmeden, yüzdür salımı,
Kevser’e karşılık, dünya malını,
Elimin tersiyle iter giderim.

11/10/2005