Yalancı Sefer Şiiri - Bay Melun

Yalan bir bakış. Yalan bir gülümseme. Yalan bir söz. Yalan bir hasret. Yalancı olmayan bir mevsimde buluştular. Doldurdular yelkenleri. Açıldılar denize.

Yalanların da en güzeli denizde söylendi. Açıldı okyanusların kapıları sonuna kadar. Buyur ettiler içeri dalgalar. Ama gerçekler kapı arkasına saklandı. Kirletti insanoğlu serin serin akan o berrak suları yalanlarla.

Ya olmasaydı? Ya bakmasaydı yalancı gözler yalancı sevdalara? Ruhun gizli, derin köşelerinde saklanmasaydı hasretler, kirlenir miydi okyanus bir yalancı teknenin yalancı seferinde? Yalancı rüzgarlar, pürüzsüz yelkenleri dolduramazdı elbet.

Bir de rüzgardan gelmeseydi hasret, yine kanıp coşar mıydı dalgalar? Bilmezler miydi teknelerin rüzgar olmadan da sallandığını ama alabora olmadığını? Uğraşırlar mıydı bu kadar, bilselerdi kaderin doğayı yeneceğini? Uğraşmazlardı, vazgeçerlerdi sefere çıkan o yalancı tekneyi sallamaktan.

Kapanan gözlerle birlikte mâzide kaldı o yalan bakış ve o yalan gülümseme. Görülmedi bir daha hırçın nehirler. Nar ateşlerde demlenen duygular, uğramadı bir daha sırlarla dolu bir yalancı seferin rotasına.

Bir tek yalancı sözler devam etti seferine. Varış limanı, meçhul.