Yalancı Şair Şiiri - Oğuzhan Karataş

yalancı duygularla hemhalim…
neyin nesidir bu boşluk yüreğimdeki,
doldurmaya çalıştığım,
yabancı suretleri allayıp
kaç kere tıkıştırdığım?
aşk nedir diye sormayı
varlığımın izzeti saydım.
bir de perişanlıktan,
pervanelikten kurtulsaydım…
aksi olsaydı da her derdimin aynada,
aşıktan çok aşka yandığımı
anlasaydım.
ateşin söndüğü, yüreğin soğuduğu anda,
aşığa derman gerekmediği anda,
ben de artık kendimi,
yalancı varsaydım.
arşın zirvesinden düştü gönlüm,
bir serçenin yuvasına.
ne bilirim özümü artık,
ne de varırım farkına.
yalan aleminde çırpındıkça çırpınırım,
derdimin şifası nerde?
yuvasında balçığa bulanırım,
gönlümün revanı nerde?
talebesi olsam serçenin de
sıyırsa yalandan kanadımı.
belki ulaşırım uçarak,
şifalı aşkın bahçesine;
şairlerin peşinde,
şiirlerin rahlesine.
gerçeğin yankısına
susadı dilim.
medet deyip sarılayım,
canana,
ab-ı hayat lebine.