Yalancı Şahit Şiiri - Fırat Çandır

Anasona tiryaki vakitler geçer
Ömrümün tren raylarından
Çekilmiş esrar dumanı kaplar
Oracıkta boğuverir gökyüzümü...

İhtiyar kemanın hırıltılı sesinde
Naralar patlatılır kahpe karanlığa
Oysa kimseler duymaz bilinir
Sokak kalabadır ve ses kısılır...

Ayrı gayrı hasret çeker oluyordu
Üzülüyor ağlıyordu bekleyen insan
Birgüne birgün sevda olmuyordu
Yine yokuşlar yukarı çıkmıyordu...

Hep yakalandık belki gizliden
Ne hata yapsak ne günah işlesek
Hazırdı yalancı şahit mazeretimiz
“Şişede durduğu gibi durmuyor”...

Kimse korkmaz iki kadeh atınca
Ne ecelden ne de Azrailden
Hoş o da aldırmaz ya işini görür
Son kadehini beklemeden birinin...

Yetirilmeye çalışılırken var güçle
Farketmeden yitirilir ömürler
Fişlenip susturulur öpülesi dudaklar
Kesilir nefesi bir canın bir cananın...

Yine sevdalar yazıldı günlüklere
Yeni ayrılıklar kazıldı yüreklere
Gözyaşları oynaşmakta yine
Çocuk yüzlerde körpe bedenlerde...

Bir mum ışığının titrek aydınlığında
Suç üstü bir ağlamakla basılan
Direnişle inkar edilen sorgularda
Silüetler silinir kayıt defterlerinden...

Soğuğun inadına yüzüne çarptığı
Gecenin en kör en hain bakışında
Alev alır susar ve sadece yanar
Ad’sız adamların karşılıksız sevdaları...