Suda eğrilmiş yüzüme bakıyorum,
Ben varım demek
Kalbimde bir sıcaklık duyuyorum,
Yalnız değilim demek
Nerde olduğunu soruyorum,
Sesim var demek
Güneyde olduğunu söylüyorlar,
Güneş var demek
Babalarım bana kalıtlar koymuşlar,
Pusulam var demek
Taşlık yolda düşe kalka gidiyorum,
Ayakkabım var demek
Ellerimde Pusula
Ayaklarımda ayakkabı
Kalbimde inanç
Dilimde senin ismin
Kendime güveniyorum!
Bu yolda
Uzun yolun sonunda ararken,
Ayakkabılarımı kaybettim, şu bozkırın kumlarında
Ellerimi kaybettim, şu bozkırın sonsuzluğunda
Sesimi kaybettim, şu bozkırın geridönmez yellerinde
Kalbimi kaybettim, şu bozkırın tenhalığında
Ben kendimi de kaybettim, şu bozkırın susuzluğunda
Biliyorum,
Yalancı Pusulaya inanmamalıydım
Neyse,
hâlâ cömert güneş yaşıyor,
Ve umut var demek
(erdebil)
Şahram ZiynetiKayıt Tarihi : 18.8.2011 12:25:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
'Kompas mı, kumpas mı? ' Birbirlerinden çok farklı anlamlara geliyorlar çünkü...
Kompas: Uluslararası 'veritabanı' oluşturan bir kuruluş... Ticari ilişkilerde referans veren... Birde, Endonezya'da oldukça yaygın 'basın kuruluşunun adı...'
Kumpas: Bir ölçü aleti... Özellikle 'hassas' ölçümlerde kullanılan 'iki çeneli' bir ölçüm aleti...Sanıyorum şiirinde kullandığın 'kompas' bu olmalı... Yani 'ölçü...' Yorumumu buna göre yazacağım, diğeri alakasız bana göre...
- Şiirin giriş bölümü 'varlığın sorgulamasını' yapıyor...
'Yansımam varsa, ben varım... Kalbimde sıcaklık varsa, sevdiğim var... Nerde olduğunu soruyorsam, sesim var... Güneyde olduğunu diyorlarsa, güneş var.. Babalarım kalıt(işaret, imge, soy vs..) koymuşlarsa, 'kumpasım'- ölçüm- var.. Taşlık yolda yürüyorsam, ayakkabılarım var demek..'
- Şiirin gelişme bölümünde, 'var olanlarla yola çıkıldığı' anlatılıyor... Ama uzun yolun sonunda aranırken, 'VAR OLANLARIN BOZKIR'DA YİTİRİLDİĞİ' gerçeği ile karşı karşıya kalındığı görülüyor!
- Ve final: 'SUÇLU, YANLANCI KUMPAS..' Yani, 'yalancı ölçü..' Ve o yalancı ölçüye inanmanın sonucudur kaybedilenler... Ama 'hala güneş cömert ve yaşıyor... Öyleyse hala umut var' diyerek bitiyor şiir...
Kendime göre yorumum:
'Şair, durum değerlendirmesi yapıyor... Yaşama tutunduğu ne varsa; bir yanlış amacın, bir idealin, bir ölçünün peşinde koşmaktan dolayı yitirldiğini düşünüyor... Ne ola ki?
Yitirilen yer, Bozkırlar... Uçsuz bucaksız, tenha Bozkırlar... Susuz (umutsuz) , geri dönmeyen yellerin estiği Bozkırlar...
Acaba... O 'kumpas'.. Yani temel alınan 'öz, ölçü, düşünce' babalarının (Atalarının) kalıtlarını (bıraktıkları, soy, eser, imge, işaret) bulma, yeniden sahip olma, yaşatma, geçmişe geri dönme düşüncesi midir? Ve böyle bir düşünceyi gerçekleştirmenin yanlışlığı mıdır kaybetmenin nedeni? Ölçü bu yüzden mi yanlıştır? '
Doğrusunu Şair biliyor elbette... Ve eğer benim yorumum doğruysa, tartışmaya açık bir durum söz konusu...
Ama şiir, şiir gibi.. Beğendiğimi söylemek zorundayım... Tebrik ediyorum Şahram Kardeşimi... Tam puan vereceğim, listeme de alacağım....
Selamlar, saygılar Değerli Şahram...
ve umut var demek
umut her zaman olmalı değimi
kaleminiz daim olsun
güzelim yüreğinizde olan inanca(imana )kurban olam
kaleminiz hiç dinmesin kardeşim...
muhabbetle...
TÜM YORUMLAR (7)