Yalancı Hatıralar Şiiri - Hamza Kaplan

Hatıralar sıralanır, bir film gibi gözümde
Düşünceler bir yabancı edasıyla yaklaşır
O yaşanmışlıklar, sanki hiç yaşanmamış gibidir
Ben değilimdir sanki, o eski çocuk
Ben miydim aynalarda süslenen?
O dost dediklerimiz, nerede şimdi kim bilir
Ne yana kafamı çevirsem
Maziye dair, yalnızca bir hiç beliriyor zihnimde
Yaş aldı başını gidiyor derken
Simsiyah, toz bulutlu gökyüzünden
Acı bir mehtap gülümser şimdi gözlerimize
Nerede o çocukluk günleri
Nerede oyun oynadığımız sokaklar, parklar, bahçeler
Bir rüya, bir yalan mıydı yoksa?
Nerede o küçük çocuk?
Aynalar bana düşman mı oldu?
Ben miyimdir değişen?
Yoksa o küçük çocuk mudur ölen?
Aman Allah’ım!
Bu hayat ne zormuş
Bilmezdim küçükken
Hayat insanı yaralar, yokuşlar yorarmış
Bir zaman gelirde
Diri mezarı açıp, ölüden hesap sorarmış
Ne olacak sonumuz, böyle mi olmalıydı şimdi
Anladım!
Bir kefen, bir tabut
İki metre yerimiz olacak
O sonsuzluk şehrine
Yalnızca üç, beş dost uğurlayacak
Ardımızdan belki ağlayan bir göz
Belki de hiçbir şey olmayacak.

Mayıs 2013