Yalancı Baharlar Topladık Çocuk Ellerimi ...

Asi bir yağmur saçlarımızda, yorgun kuşlar eğreti omzumuzda
Güneşin huzmelerine el açtık, yalnızlığın şiirleri kitaplığımızda
En çok gecelerde sevdik öksüzlüğü, hüzün kaynattık ruhumuzda
Kırık bir nağmeymiş özlem, doruklar aştık biz o yüce sabrımızla! ..
.
Ellerimiz ruhumuzu yazan sihirli bir kalem sanki. O anki gücü, hislerimizden alıp, kalemimize mürekkep olarak dolduruyoruz. Bazen susuyor yüreğimiz, öylesi anlarda kalemimizin bağlantısı da kesiliveriyor bembeyaz kâğıtlarla. Dargın mevsimlerde uçurtmasız ve bez bebeksiz kalan çocuklar gibi her şeye küsüveriyoruz sanki.
Sisler kaplıyor sanki her yanımızı. İşte o an içimizdeki çocuklar ufka doğru doludizgin koşuyor. Elinde boya kalemleri, başlıyor yazıp çizmeye, takibi ve kontrolü elden çıkmışçasına hem de. Şaşırıyoruz bir an, ruhumuzun beyaz tuvalinin onun ellerinde olduğunu görünce umarsız bir iç çekişle kendi yolculuğumuzun tozlu yollarına dalıveriyoruz.