Yalancı Baharlar Şiiri - İbrahim Baykurt

Bu yalancı baharlar beni senden koparmayan,
Hüzünlü, hüzünsüz tüm şarkılar.
Sanıyor musun ki, şimdi kar yağıyor da,
Seni unutacağım, hiç hatırlamayacağım?
Kar yağışı durmayacak mı,
Arkasından önce lodoslar,
Sonrada ılıman bahar rüzgarları esmeyecek mi sanıyorsun?
Daha hayalin dün gibi gözlerimde,
Hiç solmayacak gibi duran göğsündeki kırmızı karanfil,
Gözlerindeki gülümseme, dudaklarındaki tebessüm.
Nasıl unutabilirim seni, isterse onlarca yıl geçsin?
Daha kaç kez söylemem gerekir bilmiyorum?
Halbuki ben seni sevdiğim için mutluyum.
Sen sevsen de sevmesen de, bu hiç değişmeyecek,
Sen özlesen de özlemesen de,
Bu gönül seni hep özleyecek.
Bakarken gözlerimi,
Okurken de yüreğimi köz gibi yakan o son mektubun,
Sanma ki bitirdi her şeyi.
Kayalara kazınan sözlere rüzgar ne yapar,
Tunçtan bir yontuyu zaman ne kadar siler ki?
Halbuki sen, ne kayaya yazılan söz,
Ne de tunçtan bir yontusun,
Sen yüreğime nakşedilen ışıl ışıl bir incisin,
Değeri yıllar geçtikçe artan.
Kar bütün şiddetiyle yağıyor
Doldurdu bile her yanı çoktan
Gittikçe artıyor uğultular.
Ama sen hep gözlerimdesin,
Kah baharlarla sarmaş dolaş, kah yalnız başına
Perde perde tüm benliğimdesin.