Baharın ılık öpüşlerine hasret,
İç sızılarının gizli boşluklarında
Üşüyor,
Hep kışı yaşıyordu…
Ay, gümüş ışıltısını
Dökerken pencereye,
Bir gece biri çaldı kapısını...
Sevdaya açtı üşüyen yüreği
Kayıp giderken birlikteyken zaman,
Cemre düşmüş gibi
Isındı buz tutmuş yüreğindeki umutlar…
Ne de çabuk alışmıştı ona
Ve onun dudaklarından dökülen
Kızıl goncalara
Sevgi doluydu
Işıl ışıl aydınlandı,
Hüzün dolu gözleri
İlk kez mutluydu
İlk kez gülüyordu
Yeşerdi gönül bahçesi
Çiçeklenen dalları,
Baharı yaşıyordu...
Ne de kısa sürdü aldanmışlığı
Bir kibrit alevi yalancı bahardı bu
Birden hava soğudu
Kırağı düştü bahar dalına
Dondu, yandı, kavruldu
Umutları soldu
Anladı ki
O açılan çiçekler
Asla meyve vermeyecekler…
Halim AKIN
03 Şubat 2014 21:30 - İZMİR (2)
Kayıt Tarihi : 26.5.2014 14:36:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!