Mevsimlerden Sonbahar, yapraklar ağaçlardan birer birer dökülüyor. Birlikte büyüdüğümüz akranlarımız gözlerimizin içine baka baka elveda diyorlar hayata.
Hâlbuki birlikte oynadığımız oyunların resimleri hafızlarımızda ve gözlerimizin önünden birer film şeridi gibi gelip geçiyor.
Her şeyin ilkini yaşadığımız Gençlik yılları sanki bir adım geride bizleri takip ediyor gibi… Dünden bize yadigâr kalan ve hala bitiremediğimiz hayaller eksik ve bitmeyi bekliyor.
İlk Sevdamız, ilk aşkımız, dostluklar ve arkadaşlıklarımız bizlere bakıp gülümserken bizler ancak, gerilere bakıp iç çekebiliyoruz.
Saçlarımıza karlar yağarken ince ince bizler hiçbir şey olmamış gibi yalancı baharı yaşıyor gibiyiz. Ne yazık ki hiçbir şey eskisi gibi değil. Günden güne her şey yabancı ve anlamsız geliyor.
Var olmanın anlamını herkes bir şeylere yüklemeye çalışırken aslında geçmişin hatıralarına dalıp gidiyoruz. Yaşadığımız çevrede her gün bir tanıdık, üzerimizde bıraktıkları izler ile bizi terk ediyor. Onlar göçüp giderken diğer mekânlara bizlere yeni bir telaşı üzüntü ile miras bırakıyorlar.
Yalancı bahardan bizlere kalan yalnızca yaşanmışlıklar. O da bizlerin yüreğini dağlamaya yetip artıyor bile… Belki de bizler uzun uzun iç çekerek kaçırdığımız fırsatları düşünüp kahroluyoruz. Bazen bütün karamsarlıklarla yeniden tövbe üstüne tövbe edip aklanıp, paklanmaya çalışıyoruz. Ya da bir çocuk gibi elde ettiğimiz elma şekerleri ile kendimizi oyalamaya çalışıyoruz. Ama inanmak diri tutuyor bizi Yeni bir hayat ve yeni bir yaşama olan özlemimiz yaşatıyor bizi yaşamın kıyısında.
Tamamını Oku
