Yalancı Ayna Şiiri - Ercan Cengiz

YALANCI AYNA

-hele yüzeyden kurtul da dibe daldır kafayı
ayakları gör nasıl da dikilir göğe, de ki o bir kuğu
ne zürafa ne kartal, boynu uzun, kanatları büyük-

İstanbul’da bir kadın, bir yağlı duvar bir ayna
yüzlerin içinde saçları kaçıncı yalana boyandı
kaç açıyla baktıysa dönüp vurdu yüzüne
filmdeki sözlere tutundu yutkundu çaresiz

aynadan kurtuldu süzülüp gitti camların önünden
sokağın havası değişti laf çakan çakana
yolunu kesen göbekte kustu ezbere yuttuğu sözleri
saçları karıştı, sırtüstü uzandı kavşağa

nasıl da avutmuştu kendini, kendi icadı formül
kim anlar günlük maceracılardan öte
giysisi tutar mı rengini, yabancı ellerde elbise
bir başka giydirilir bedene

Beyoğlu’nda bir patlama sesi,
çöp duvara sıçradı, ter parfüme
‘aşkı’ kaçtı, kadın çakıldı yere
eteği yırtıldı, hükmü geçti ezberin
ateşi düştü kısa devreli ‘aşk’ın
ayna döndü sırtını, uyudu

(Adsız Fırtınalar Doğuyor)