Yalanbaçlı Hayatlar İçinde

Boynuna günahkâr geceleri sarma sakın
Her köşe başında tinerci yalnızlıklar
İstanbul piç etmiş elleri üşüyen yavruları
Son şiirini yazıyor Edirne’de bir şair
Ölüme açılan kucaklar yara içinde
Düşünürken yolsuzlukları simit çalan çocuklar geliyor aklıma
Simit yerine ölümüne yedikleri dayaklar aklımda
Yüzü gözü kan aklı fikri perişan yavrular
Sesine bir düğüm atıp heybeme kaldırıyorum
Bulutlar çöküyor çaresizliğime yağıyorum

Birazdan bir polis sireni duyulma ihtimali var
Şiir yazmak istiyorum diyor bir yavrucak
Yaz diyorum kışa dönüyor yüzü birden
Kar yağdırıyor ağustos sıcağında bakışları
Hiçbir söz bu kadar anlamlı olmamıştı hiçbir şiirde
Ve hiçbir şair bu kadar yalnız kalmamıştı milyonlar içinde

Gül hadi
Öyle bir gül ki
Ağlasın gökyüzü…

'Sana sevdalarımın yalanbaçlı sözlerinden bahsetmeyeceğim
Hayata daha sıkı sıkıya sarılabilmen için...'