Yalana Vurulan Yalnızlık Şiiri - Dilara ...

gümleyen nağmelerin sığınağında
pimi çekilmiş bir hayatın anlamsız bakışlarında yatıyor
turuncu gözlerini kapatarak kabukları soyulmuş o yalan

kabuğu soyulurken
çekilmiş acılara kandım, dolandım
dolandım,kandım sarmaş dolaş inandığım yalanlara kanmak da güzeldi
gözlerimden hançer hançer akan sevgilerim
saplanmasaydı dudaklarımda koşan kelimelere
beni çağırırdı sahiplenilmemiş gecenin kördüğüm yalnızlığı tek sırada

o esnada düşünen geçmişimin tepelerindeki buzlar
çözülürmü güneşi emerken suda yansıyan yalan suretlerini
dalgalara bedelsiz teslim ederek limana yaklaşan gemi

bir yalan vururdu dalgalarla kıyılarıma
bir inanma alırdı tane tane taze kumlarımı
götürürdü denizin derinlerine sakin ve bilmişçesine

hüznüm kalmadı hayallerimde sana damla damla koparıp aldım
artık yağmayacak rüyalarıma
bir dilenciye verdim sadaka olsun diye, uçurumdan döktüm atlamak yerine

intihar tamlaması gözlerimde kapı aralığı yağmurları durdu
nefretin büyülü kilidiyle kapandı, sonsuzluk kırlarında bir ben olacağım
içinde sen olmayan ben, senin içinden geçmeyen ben
geçersem eğer kirpiklerine kurşun sıkarak geçireceğim geceleri güldüren ben

yalana düşünce yılanların sarıldı tenine
yalana düşünce yılların sarsıldı enine
yalan düşünce dayanılmaz oldu bende
yalan düşünce dayanağın oldu sende

düşünce düşüncelere
bilirim ki gülen hüzünümde oldu
gülse de dayanılmaz acıyla doluydu
acıdığımdan acısına ben de vurdum onu
yalana vurulan yalnızlığın acısıyla