Yalan Sözlerim Şiiri - Fadime Almamış

Nereye gidersem gidiyim sen çıkıyorsun karşıma
Seni unuttum derken
Kahretsin ki adını duyuyorum bir yerden
Seni çok sevdiğimi söylemişken
Dilimden yalan dolu sözler çıkıyor
Anlıyorsun bakışlarımdan yanlarımı
Çünkü bu gözler hep sana gerçekleri söylüyor
Uzaklara kaçıyorum
Geçtiğim yollarda ağlamalarım duyuluyor
Garip bir duygu içimde fırtınalar koparıyor
Karanlığı en çok o zamanlarda seviyorum
Seni hiç göstermediği içindir belki de
Beni bir sen bilirdin
Bir de ben
Şimdi sen yoksun
Yalanlarıma karşı lanetler okuyorum
Seni göstermiyor artık gökyüzündeki yıldızlar
Sana ”karanlığı çok sevdim” demiştim ben
Ama o zamanki duygumdu
Aslında onlara çok kızıyorum
Gözyaşlarım dökülüyor etrafa
“Seni unuttum” derken
Unutmanın kolay olmadığını anlıyorum
Yolda yürürken seni görüyorum
Kahretsin ki gülüşün, bakışın yine aynı
Ama sonra bana bakıyorsun
Gözyaşlarımı tutamıyorum yine
Yerlere dökülüyor sessizce
Üzülüyorsun bu halime
O sırada bir söz işitiyorum senden
“Ben seni ölümüne dek kalbimle sevmiştim
Mehtabın rengiyle,
Gökyüzünün mutluluğuyla sevmiştim” diyorsun
Tam “oysa ben seni hiç sevmedim” diyecekken
Dilim bağlı kalıyor
Yine yaptı yapacağını gözyaşlarım
Ben cevapsız gitmek isterken
Sen o sözü duymak için çabalıyorsun
Bir acı gerçeği duymak gibi
Ne yazık ki o sözü söyleyebilecek kadar güçlü ruhum yok
Yine parlak kırmızı gülü gizlice koymuşsun çantama
Anlıyorum o zaman
Sensiz sokakların, caddelerin ve mehtabın anlamsızlığını
Sen giderken ben de gizlice bir kâğıt koyuyorum cebine
Uzaklarda o kâğıdı açıp okuyorsun
Yalan söylemek bu kadar güç kalıyor işte
Gözyaşlarımın gerçeği savunduğu gibi
“ “Seni hiç sevmedim ” derken yalan söyledim
Ama şimdi gözyaşlarım kapalı tuttu ağzımı
O sözleri duymaman için” diye yazmıştım
En çok seni bu zamanda sevmişim
Benim yalan sözlerim yanında kalıcılığını yitirdi