Yalan Sevgi Şiiri - Abbas Paksoy

Hani, beni çok seviyordun.
Yanaklarımdan, öpüyordun.
Sana, doyamıyorum diyordun,
Söyle, ne oldu, o sevgine.

Hep yalandı, sevgin, öpüşün.
Her şeyin, belliydi yüzünden.
Okuyordum, kara gözünden.
Sonu, sabırla bekliyordum.

Kaldığın yer, küçük bir koydu.
Dünya sana, çok acı koydu.
Suyunu, kırık bir tas koydu.
Aktı gitti, sular kalmadı.

Vermezlerse, kaçarım diyordun.
Sen, neler hayal ediyordun.
Koynuma girip, sev diyordun.
Söyle, ne oldu o sevgine.

Dünürcümü, tez istiyordun.
Biraz da, yalan söylüyordun.
Planla, nasıl ağlıyordun.
Söyle, ne oldu o sevgine.

Bir tek cevapla, kesip attın.
Küserek, sedire ters yattın.
Sen benim için, artık bittin.
Anladım, sevmiyordun beni.

Sen, iyi gün dostumdun, benim.
Şimdi, daha iyi anladım.
Sevginin, sonunu dinledim.
Hoş gelmedi, oyunun sonu.

Ben de, sevmiyordum ki, seni,
Sana, zorluyorlardı, beni,
Unutalım artık, o kin’i,
Herkes, kendi yoluna gitsin.

Sevgi, kara günde olmalı.
Gerçek dostu, nerden bulmalı.
Sahtesini, çöle salmalı.
Paksoy’um, dosta sarılmalı.