Yalan be Yalan Şiiri - Yaman Karaca

Hayatımıza girerken
Nasıl da tozpembe anlatırlar her şeyi.
Nasıl da kandırırlar bizi öyle,
Yeminler, yalanlar, boş sözler,
Arkası gelmeyen vaatler,
Yüzümüze gülmeler,
O sahte yüzler,
Huzur dolu bakışlar
Ve o bakışların arkasında yatan
İhanet, nankörlük kokan kişilikler…
Hiç beklenmedik bir zamanda
Ortaya çıkan gerçekler,
Saklanan namertlikler,
Hayatımızı cehenneme çeviren
O insanların acımasızlığı…
Öğreniyoruz işte yıkıla yıkıla,
Yalanmış her şey, yalan...

Her şey göstermelik, yalanmış.
Gözlerinin içine baktığını zannettiğin,
Aslında cebine göz dikermiş.
Hayaller kurduğun aslında celladınmış bu dünyada.
Sen zamana bırakıp düzelir dedikçe
O seni yıkmak için fırsat kollarmış.
Sevmek, sevdalar yalanmış be, yalan!

Nasıl da inandırırlar, öyle değil mi?
Kendilerini nasıl o iyi, merhametli kişi rolüne sokarlar.
Dinledikçe dünyanın en doğru insanı bu dersin,
İstedikleri olduğu sürece onlar için de sen öyle.
Ama gel gör ki en ufak bir ters köşe yaptığında
O iyi kişi birden yok olur ve yerine
Öyle bir insan gelir ki onu tanıdığın güne
Lanetler eder ve her şeyin yalan olduğunu anlarsın.
Her şeyin düzmece, sahte olduğunu gördükçe
Anlıyorsun bu dünyanın ve içindekilerin
Ne kadar yalan olduğunu.
Yalanmış be, yalan…
Sevmeler, iyilikler yalanmış.

Yaman Karaca