Yalan Aşk Şiiri - Ömer Özkan

Saat on iki oluyor.
Benim mesaim başlıyor.
Sessiz geceler, kalemim, kağıdım ve ben başbaşayız.
Beni onlar anlıyor,
Onları da ben...

Hüzün dolu şarkılar dinliyorum arada bir.
Sanma ki seni düşünerek acı çekmek için,
Sana olan kin ve nefretimi katlamak için.
Her şeyimle, her zerremle senden nefret ediyorum.
Uğruna döktüğüm gözyaşlarımı düşünerek,
Kendime acıyorum.

Hani şu aşk dedikleri şey var ya;
Bir zamanlar varolduğuna inandığım şey.
İşte şimdi,
İnanmıyorum...
Neye inanıyorum biliyor musun?
Aşk olmadan da yaşanabildiğine...

Sevgiye dair her şeyi tadıyorum.
Kimlerle mi?
Yalan, ihânet nedir bilmeyen,
Dünyanın en saf ve günahsız varlıklarıyla,
Çocuklarla...

Sadece onlara sığınıyorum, sevgiyi aradığımda.
Onların o küçücük, bir o kadar da kocaman,
Yüreklerinde buluyorum, yaşanacak en güzel duyguları.
Onları çok seviyorum.
Seni sevdiğimden bile çok seviyorum.

Bu gecelik de bu kadar.
Var git düşüncelerimden.
Beni rahat bırak.
Olman gereken yere git.
İnsanları sırtından bıçaklayanların diyarına.
Ait olduğun yere...
Senin yerin orası.
Şimdi,
Git! ! !