Yalan Şiiri - Ramazan Kağan Çelik

koskaca bir dünyadan geriye kalan
dünyadan da büyük bir yalan
esirgemiştim oysa
ateşimden sudan yüreğini
damlasına gözlerinden akanın
her bir gece
hep gizlice
nehirler boşalttım.
kıyamadım hiç bir vakit
vadettiğin yalandı biliyordum,
kıyamadım
en kati gerçeğim yaptım
en pembe yalanını.
ardımca kalan izler
çoktan kaybolsada toprağında
bilmemezlikten geldim
çünkü ben
anımsamadığın yılları
hayattan sayıp
gecelerimin hepsini yokluğuna verdim.
ümidimi yitirmedim
o kızıl ufukta
birgün incedende olsa
bir mutluluk göreceğim.
sukutunu bozduğunda gece
gizlenmiş bir ağlayışla
bulunduğun şehrin semalarına
bir sela salmamak için
niye yaratıldığımı düşüneceğim.
başını koyduğun yastık
himayesinde olduğun
sıcacık yün battaniyen
ve kimbilir bu kaçıncı
kaçıncı gecedir deliksiz uyuduğun.
leke dediğim hani:
alnına hiç yapışmasın,
gün doğsun ve batsın
ama seni ağlatmasın.
RAMAZAN KAĞAN ÇELİK