Yalan Şiiri - İbrahim Sönmez

‘’Bilirim senden uzakta
Hep bir şeyler eksik olacak hayatımda
Ama çare yok
Ben artık yokum bu oyunda…’’

‘’Ne o,
Kırgın mısın? ’’ der gibi, bakma yüzüme.
Bu bendeki;
Ağlamak isteyip de ağlayamadığım,
Ve içime akıttığım gözyaşlarımla,
Sensiz geçen gecelerde,
Yokluğuna iç çekmenin görüntüsü sadece.

‘’Halin nedir? ’’ deyip, beni sormazsın.
Bu ilk değil sende, tanırım seni.
Bu kırgınlık sana, ilk değil bende.
Senden geride,
Arkana bile bakmadan gidişlerin,
Yığılıp kaldığım kapılarda
İç çekişlerim var maziden.

Seni unutmayı beceremedim,
Dua ettim, Yaradan’a sensiz gecede,
Ama seni unutmayı isteyemedim.

Bu bendeki sevdan,
Ne tükenir oldu, ne küllenir oldu.
Paslı bir bıçak olup, saplandın yüreğime!
Söküp atsam, geride kalan yara,
Kapanmaz bir daha.
Kalsa orda…
Ne fark eder ki?
Yine acı,
Yine ayrılık,
Yine yalnızlık bana!

‘’Pişmanım’’ diye, gelsen kapıma,
Giremez o bedenin artık, mabedi aşkıma
Artık yüzünü görmek bile bana haram
Ama sevdan içimde kalır,
Çekerim bir ömür boyu,
Ölürüm aşkınla,
Gerisi yalan!