Yalan Şiiri - Miray Seyyar

işte bu yirmi yaşımın kederi
ne yaşlı bir yüz kırışıklığı ne de bir bebeğin ilk ağlayışı kadar
hayatımın kırılışı
tam genç bir kalbin çığlığı kadar

dahalar yerlerini henüzlere bırakırken
küçükken ağladığım yatağa tekrar yatmak
terk edilmiş bir çocuk büyüse ne fark eder
hayatı bahar olamamış hep kış

çok erken bir yaşamı almak için elinden
bir şekeri verir gibi bir yabancı
baba neredeydin ben o şekere uzanırken
şimdiki gibi ölü şimdiki gibi soğuk

kendimi verdim yine kendimi almak için
kiminle kimin savaşı bu bilmiyorum
usul usul büyürken ben
anlıyorum asla büyüyemediğimi

işte ben başladım yazmaya on iki yaşındayken
acılarım kelimelerimi doğurdu kelimelerim beni
burada çırılçıplak dünyada
giyindim kendimi
hikayenin sonu
kendim büktüm bileğimi