Yalan Şiiri - Bilal Karaman

Yalan Gününü gün eden armutçu ayı Arıya bal mumu ördüğüm yalan Bel dibinde balçık tutan tarlayı Fillerle herk edip sürdüğüm yalan Bir savaşım var ki, savaştan öte İşim mert olanla bulaşmam ite Bindiğim doğrudur eyersiz ata Yılanla çuvala girdiğim yalan Gözeyi başından kesen muhannet Hüdadan gayriya eylemem minnet Gani gönüllüyüm sağlığım nimet Mitili ırmağa serdiğim yalan Görmeden bilinmez kim kimden iyi Dostuna küsen var sevildim deyi Çift hörgüçlü yirmi beşlik deveyi Ekmek arasına dürdüğüm yalan Cehaleti gömen ışıktır ilim Şeytana yoldaştır aldatan âlim Sevip üzmek değil benim minvalim Karıncaya komut verdiğim yalan Bilâl-i de hele, ses ver sen kimsin İnsan ol, insan kal, insandı densin Yüzüme gülenler sırtımdan insin Yarensiz yaramı sardığım yalan... Bilâl Karaman (Bilâl-i)