Yalan Şiiri - Önder Karaçay

Bir insanın yaşamını kendine söylediği ve kabul ettirdiği yalanlar mahveder.

Kendi elleriyle ördüğü duvarların arkasında, kendi yalanları ile oluşturduğu karanlığın içinde boğulur insan.

Çığlık çığlığa…

Sesini yalnız kendisi duyar, kendi yalanlarına kendisi inanır, herkesin inanmasını bekler.

Gücü varsa inanın yalanlarıma diye dayatır.

Yalan ve hile kendi dünyası olur. Kendi yalnızlığı, kendi karanlığı…

Mutlu görünenlerin hepsini o karanlığın içine çekmek için var gücüyle çabalayan bir niyet parçalar tüm tebessümleri bir kağıt parçası gibi.

Ve etrafta uçuşan ateş böcekleri gibi, güneşin doğup batışını izler çaresizler, çaresiz izlek göz ve bakışlarla!

Birşeyi bekler gibi bekleyen ama bekleyecek hiçbir şeyi olmayan birileri gibi!

Çıkmaz bir sokakta geceleri, bir durakta asla gelmeyeceğini bildiğiniz bir otobüsün gelmesi için beklemek, ancak o son sokak lambasının sönmesini bekleyecek kadar da umut beslemektir yaşam .

Kendi çelişki ve umudunu kendi içinde büyütür yaşam.

İnsanın kendi kendine uydurduğu yalanların karanlığına bulaşmaması imkansızdır.

Herşeyi bildiğimiz gibi bunu da biliyoruz.

Yalnız inanmak da isteriz bir taraftan.

Bir umudun peşinden yürümedik mi yıllar yılı.

Yol dediğimiz şey, ucunda bir mutluluk kırıntısı olan bir kıvılcımdan ibaret değil miydi?

Tünelin sonundaki ışık olarak hayal etmedik mi o yolun sonunu!

Gerçekliğin ve dürüstlüğün tokadının, yalnızlığın eliyle olduğunu anlar her insan bir gün!

Sessizce bir yalana kanıp yine inanmayı seçer insan başka bir aldanış zamanında.

Karanlık yine çöker üzerine, ışıklarını kapatırken sokaklar.

Ve bir adım daha atar insan kendi ürettiği karanlığına, kendi yalnızlığını mecburen selamlayarak…