Yalan Şiiri - Kemal Müftüoğlu

Yalan küçük yorganla kışın yatmaya benzer
Bir yanını örtersin diğer yanın açılır
Yalan bir başlayınca sonraki onu izler
Ne kadar gizlesende her tarafa saçılır.

Yalancı yalanıyla kandırdığını sanır
Söylediği yalana sonra kendi inanır.
Devekuşları gibi başını kuma gömer
Yalanın rezilliği tekrar kendine döner.

Yalancının ışığı kendisi için yanar
Bu ışığa ahmaklar ve göremeyenler kanar
Bazen milliyetçidir bazen dindar kesilir
Dürüst olmadığını en önce kendi bilir.

Yalancı bugün başka yarın başka konuşur
Yalancının sohbeti yalanlardan oluşur.
Oysa yalan dinlerin en çirkin günahıdır
Akan her gözyaşında mazlumların ahıdır.

Yalanın bir zerresi kötülük için yeter
Çıkar elde etse de sonu hüsranla biter.
İlkesiz insanlarda kiralık bir silahtır
Mahşere kadar süren hiç tükenmeyen ahtır.

Yalancı cahillerin aczinden yararlanır
Yalancının sözüne ahmak olan inanır
Sen sen ol sahte söze sahte yüze inanma
Her haltı yiyenlerin yalanlarına kanma.