Yakuttan Bir Taştı Kalbimiz

Yakuttan bir taştı kalbimiz
Yahut bir beyaz mermerdi düşlerimiz
Şeffaf bir yanılgı düştü sonra kabrimize
Kalbimiz bu yanılgıda söndürdü yıldızlarını
Kabrimizin içinde ışıksız kaldı kalbimiz
Ölüyüz artık bir nevi,
kimsenin yaşantısında gözümüz yoktu zaten
Tahmini bir insan ömrü kadar yaşadık
Çünkü yol kısa deniz mavi gök griydi
Sonra Toprak çekince sevinçlerimizi
Yüzümüz parçalanmış bir antilop yavrusu gibi çakalların sofrasına meze oldu.
Oysa biz hayatı iyimser bir düş sandık
Işıltılarına kandık ateş böceklerinin
Sevdiklerimiz bir bir ölünce inandık
Herkesin ışığı sönecekti bir gün.
Yakuttan bir taştı kalbimiz
Yahut bir beyaz mermerdi düşlerimiz
Çünkü yol kısa deniz mavi gök griydi
Sessizlik çökünce bir zaman şehrimize
Düştük düşlerimizin derin kuyularına
Ne Yusuf olabildik sabrı sınamak için
Nede kendimiz kalabildik bu kurtlar sofrasında
Biliyorduk şiir değildi kurtarıcımız
Biliyorduk beş para etmiyordu yazdıklarımız
Şiirle doğup şiirle ölüyordu bazılarımız
Kimseye değil kendimizeydi hep sitemimiz
Ama herşeye rağmen yakuttan bir taştı kalbimiz
Yahut bir beyaz mermerdi düşlerimiz…