Yakup ve Yusuf Şiiri - Şener İşleyen

Hapsettim kendimi dipsiz kuyulara,
Derin düşüncelerime.
Bir Yusuf gibi belirdi filizler,
Duvarı çatlatan ve koskoca dal salan
Bir filiz açtı kuyuda.
Sonra çıkardılar, götürdüler düşüncelerimi,
Bir yaprak misali sürüklendi kervanda,
Selle birlikte Nil’e kavuşuncaya dek.
Geride kalan gözler uzağa bakamaz artık,
Düşünceler gerçeğin çok ötesinde.
Yetmez karanlığa hülyalarım,
Düşüncesiz kör oldum, Yakub gibi.

Ruhuma saplandı hançeri zamanın ansız,
Aldı düşüncelerimi, götürdü sonsuza,
Billur billur yaş gözlerde apansız,
Sevdam kaldı yalnızca ebedi yüreğimde.
Düşüncelerim geziniyor, koşuyor nefessiz kalasıya, yakalanıyor…
Bir rüzgâr tutuyor firavun nefesinden,
Götürüyor,
Buluttan saraylara…

Düşüncelerim dal salıyor, meyve veriyor,
Ve çöplükte bir gül yetişiyor, sonra…
Sonra kapkara bulutlarda bir şimşek çakıyor,
Yağmurla birlikte,
Görünmez aydınlıklara, ufuklara yol alıyorum ırmaklarda…
Atlılar var önüm sıra, onlar Yusuf’u takip ediyor,
Ben önden giden atlıları…

Boş durmaz düşüncelerim,
Zümrütten evler, pırlantadan saraylar zindan olur,
Baharlar yaşanır kış ortasında,
Medrese olur ufuklar düşüncelerime.
Ve bir rüzgâr daha, Cebrail dudağından.
Sürüklüyor beni çöplükteki gül bahçesine,
Gerçekler beliriyor, artık haşin esmiyor rüzgâr…
Dalgalar karaya vurmuyor, Nil o eski Nil değil,
Duygular karar kılıyor gül bahçesinde.

Düşünceler farkında,
Yine gök gürleyecek, güller solacak,
Esecek yine rüzgâr haşin ve vakarlı,
Ve öyle oluyor, yanıltmıyor düşüncelerim beni,
Kara bulutu benden kıskanan,
Düşüncelerimi kara bulutlardan kıskanan bulutlar,
Dağıtmıştı, yağmur yağınca kendilerini.
Anlamıştı medresede Yusuf olanları,
Bende anlamıştım hapsolan düşüncelerimi,
Yedi hain uzuv, Yedi hain el, Yedi hain kardeş anlatmıştı yaşananları.

Ben uzakta kalan masum düşüncelerimin esiriydim,
O ise kara bulutlarla yaptığı kavgada rüzgârın.
Önden gidenler oldukça,
Götürdükçe beni peşleri sıra,
Düşüncelerime kavuşacağım.
Ve ne Yakup Yusuf’a,
Ne de ben düşüncelerime hasret gitmeyeceğim…
Şener İŞLEYEN