Yaşıyor ve hala şiir yazıyor.
Aynalardan geçersin hep
Fark etmez misin Leyla
Dokunduğun yüzlere bir ad bırakırsın
Sen hiç adını unutmaz mısın Leyla
Bütün kalplerde uyanınca o merhamet tortusu
Sen değil miydin o zifiri karanlık kuyuyu aydınlatan
adamın biri bağırıyor
ben belki gurbet ben belki sıla
geceler iyi değil,değil
ben belki güneş ben belki balçık
Göğsünün üstünde bir tutam ot
Ayakların şişmiş ellerin senin ellerin değil
Beşer beşer koştuğun sokak
Sessiz sessiz sevdiğin insanlar
Hiç biri değilsin hiç biri senin değil
Ölümünü tarttığın o eskici yok
Çok sonra
Hep sonra anladım ki
Bulutlar geçer,yangınlar biter
Kavmim,kardeşidir kavimlerin
Demişim ki bir gece
Sevmişim seni,öyle
Günlerin boğdurulduğu yerlerde
Sonsuz bir sessizlik yürürdü
Ben eski bir zamanda
Çocuk çığlığıydım kulaklarda
Alnımda geç kaldığım
bıkmadın mı başka hayatları yaşamaktan
elleri,ayakları,yüzleri taklit etmekten
bıkmadın mı günler boyu
bıkmadın mı aylar ve yıllar boyu
bir insana insan olduğunu hatırlatma çaban
Meğer ben onunla yalnızlığımı kalabalıklaştırmışım sadece
Bütün şarkılarımı sessiz birer çığlık gibi vurmuşum duvarlara
Eminim yok artık içimde tek bir şey
Ne kin ne öfke ne de sevgi kırıntısı
Dilimde hala şarkılar var ve havada toprak kokusu
Ben yarım bir hayat değilim
Yenildikleriyle kaldı hayat
Kırıldı ve tuz buz oldu saatler
Rüzgarlar eserdi o kuytulara
Ve hep eskiydi sözcükler
Her şeyin sonu var bilmez misin
Geç kaldık bütün bulutlara
Bütün rüzgarlarımız çoktan gitti
Karanlıklar çoktan çöktü
Köpekler neden kuşkulanır bir gece vakti
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!