Yakubu'un Biri Şiiri - Seyyid Ahmet Kaya

dokununca solgun bir sardunyaya
dökülürdü penceredeki bütün yüzler
sen ben hepimiz
bir de yakub
hani içinde hep bir yanlışı büyüten yakub
hani sessiz kelimelerden kuleler ören yakub
bir tren kalkardı durmadan
içimiz darmadağın

bir sabah mıydı
simit satan bir ergeni kollarına alan
bir akşam otobüsü müydü yoksa
umut
/suzluk taşıyan
yaslanarak günün ortasına
iskemleler miydi devrilen sağda solda
yoksa ihtiyar bir kadın mı yana yakıla umut arayan …
akşamüstü pazarında
hatta
hatta ne bileyim yakub’un biri miydi
seslerin arasında kendi sesini arayan
derin kuyulara öfkelenen sonra

peki, neydi sabahı bölük pörçük kılan
beni kederlendiren böylesine…
derin kuyuları mübhem kılan
günün berrak aydınlığında
ellerin miydi yoksa ellerimin boşluğundan akıp giden
bir gecekondu yalnızlığı mı şehrin kalabalığında
ne bileyim
belki okşanmayan öksüz bir çocuktur
yakub’un biri tarafından
belki de yakub’un biridir
insanların safına alınmayan
yalnızlığına sürgün edilen hatta.

ne bileyim
yakub’un biridir belki de yakub’un biriyle ilintilenen
hatta dışlanan kendi gölgesinden
sonra bir trenin dumanları arasında yitip kaybolan
garip, kimsesiz biri…

kimdi öyleyse
içimden akan suya yaslanan
kendi gölgesine sıkılan bir de
bir de uzak ufuklara saklanan
kimdi yakub’un biriyle ilişkilendirilen
durup dururken
sabah sabah akşam akşam

bilirim
yumuşak yüreğimi kavi eden uzağı
yüzüme çarpan ergen mezarlarıdır çünkü
hep diri tutan beni
umudu büyüten içimde dal budak
sonra yürüyüşümle döl alan nehirler
doğurur beni çoğaltır beni

S. Ahmet KAYA