Yaktım sigaramı, Şiiri - Mustafa Çelebi

Yaktım sigaramı,
aldım kahvemi...
Daldım yeni bir tefekküre.
Varlık sahasından geçtim, yokluk tepesine tırmandım.
Düşünüyorum öylesine işte.

Her Sigara yaktığımda, dumanını izler,
Ömür de böyle gelip geçecek diye dalarım uzaklara.
Dumanın kayboluşu gibi,
sigaranın bitişinde söndürmemiz gibi,
hayat gelip geçecek.

Dalarım uzaklara, düşüncelerimle yapayalnız,
maziler de, kaybettiğim BENliği ararım.
Nerde kayboldum BEN?
Hangi derin mazide yitirdim BENliğimi?

Yaktığım her sigaranın sonun da,
döner kendime acı acı gülümserim.
' Yine azraile bir adım attık ha,
yine ömürden bir an geldi geçti'.

Dumanların arasında, dumanları seyrederek,
geride kalmış günleri arıyorum galiba.
Belki de, eski mazilerde kaybolan BEN,
hiç kaybolmayıp, yaktığı sigaranın
dumanın da varlığını devam sürdürüyor.

Yoksa, mazide kaybolan,
dumanların arasın da tefekküre dalan,
ben değilmiydim?