Yaktım Şiiri - Cem Kamalı

Bu gün, bir şehri yaktım tam ortasından.
Seni seven yanını yaktım işte, beni unutan yanını..
İstanbul'u yaktım bu gün, Eminönü alevler içinde, Kadıköy çoktan kül oldu.
Gülhane'deki tüm çiçekler soldu,
Çamlıca'daki sevda ormanı yandı.
Ben yandım, içim yandı.
Seni seven yanımı yaktım,
İstanbul'u içime çıra yaptım.
Yaktım işte alabildiğine her şeyi,
İstasyonları, iskeleleri.
Yaktım şu koca şehri,
Hayallerimi koydum en dibe.
Sokaklarını geçtiğimiz semtler alevler içinde,
İçim alevler içinde.
Bir de sen aklıma gelince,
Bin kat daha artıyor yangın yüreğimde.
Elimde avcumda tek bir umut yok artık,
Seni yaktım içimde.
Kalbimden dumanlar yükseliyor gözlerimin semalarına,
Gözyaşlarıma karışıyor dumanla kokun.
Yağmur olup akıyorsun avuçlarıma,
Kirpiklerimden damlıyorsun,
Süzülüyorsun yanaklarıma.
Gecenin karanlığına karışıyorum,
Faili meçhul bir yangın bırakıyorum şehre.
Bu gece bu şehri sana terkediyorum;
Elimde kırık bir şişe, bileklerimden boşanan kanlarla,
Gözyaşları içinde..
(CMK)