Yaktım Şiiri - Ahmet Kırımlı

Bu kadar gurursuz olmamalıydı
Sustum bu yalvaran dilleri yaktım
Kırdım ayaklarımı koşmamalıydı
Sarılmak isteyen kolları yaktım

Değişti damarda kanın akışı
Kırıp attım sazı uçurdum kuşu
Baktım gönül aştı aşar yokuşu
Tümden sana varan yolları yaktım

Siyah bana kaşın hatırlatıyor
Her yerde yüzünden bir şey yatıyor
Saçların bahçemde gizli tütüyor
Bulamadım bende gülleri yaktım

Seni ey vefasız namerdin kızı
Kolaya dinmiyor bu derin sızı
Azimle becerdim en imkansızı
Gözümden dökülen selleri yaktım

İsyan dindi gönül demine vardı
Küfürler bir anda yemine vardı
Düşündüm bir zaman Emine vardı
Mazide sönen tüm külleri yaktım

Kin kusup geceme korku isteme
Gayrı şu aklımın terki isteme
Bu sondur başkaca türkü isteme
Kaleme uzanan elleri yaktım