Yakmış Şiiri - İdris Nebi Karakuş 2

YAKMIŞ

Aslı olmasaydı yanmazdı Kerem;
Kerem’i, Aslı’nın çulası yakmış.
Hakikat mi bilmem, serap mı bilmem;
Mecnun’u, çöllerin Leyla’sı yakmış.

Yusuf’u zındana attıran sevda,
Zühre’ye zehiri tattıran sevda,
Arzu’ya kaşını çattıran sevda,
Kamber’i, kirpiğin cilası yakmış.

Selvi Han’a sormuş Erciş yolunu
Mevla’m şaşırtmış da Emrah kulunu.
Köroğlu’nu Kırat, Kiziroğlu’nu
Tayın doru, kızıl, kulası yakmış.

Hüseyin, Senem’i nerde arasın?
Telli’nin telini Necip tarasın…
Neslihan’a ilaç neye yarasın,
Ali’yi, amcanın balası yakmış.

Gündüz hayalinde gece düşünde,
Otuz yıl dolanmış dostun peşinde,
Kul İdris’i aşkın kor ateşinde
Başının püsküllü belası yakmış.