Yakma Mahşeri Şiiri - Mehmet Şahan

YAKMA MAHŞERİ

Bedenini muntazaman beslerken,
Ruhun açlığını neden görmezsin?
Ekmeğini yağla, balla süslerken;
Ruhun açlığını neden görmezsin?
Onun gıdasını neden vermezsin?

Edasında asla para istemez,
Nidasında asla nara istemez!
Gıdasında asla dara istemez,
Ruhun açlığını neden görmezsin?
Onun gıdasını neden vermezsin?

Mutlaka beşliyor sofrada aşı,
Midede haşlıyor kuruyla yaşı!
Öğlende başlıyor akşam telaşı,
Ruhun açlığını neden görmezsin?
Onun gıdasını neden vermezsin?

Görmez misin an’ın günde emanet,
Vermez misin canın tende emanet!
Bilmez misin ruhun sende emanet,
Ruhun açlığını neden görmezsin?
Onun gıdasını neden vermezsin?

Zahir’i Batın’dan ayırmak için,
Nefsini zatından kayırmak için!
Kendi hasatından doyurmak için,
Ruhun açlığını neden görmezsin?
Onun gıdasını neden vermezsin?

Pir-î Fanî der ki; görmeden yeri,
Vuslat vakti gelip sermeden seri!
Rabbin huzurunda yakma mahşeri,
Ruhun açlığını neden görmezsin?
Onun gıdasını neden vermezsin?

MEHMET ŞAHAN (PİR-Î FANÎ)
22.03.2020 – İSTANBUL